Daha öncede belirttiğim üzere izlediklerim ve okuduklarıma dair notlar alırım. Bundan sonra izlediklerime dair notları bloga alacağım. Bu haliyle bu yazıda bir değer aramaktan çok bu yazının bir not alma hali olduğunu kabul ediniz lütfen. Sosyal hizmet ve sinema arasındaki ilişkinin bir boyutu, sosyal hizmet uzmanları / sosyal çalışmacıların danışanların karşı karşıya kaldıkları durumları anlama çabalarına katkı sağlamaktır ( bu konu ile ilgili hazırladığım bildiriyi bir aksilik olmazsa Mayıs Ayında Sağlık ve Yaşam Kongresinde sunacağım).  Bu haliyle özellikle gerçek öykülere dayanan filmler, öğreticidir ve iç görü kazanmamıza yardımcı olabilir.

’93 yazıda böyle filmlerden biri. Katalan yönetmen Carla Simon’un bol ödüllü filmi, annesi ve babasını kaybeden 6 yaşındaki Frida’nın, teyzesinin yanına (evlat edinme)  taşındığı yazı anlatıyor. Sinemadan anlamıyorum  (IMDB 7.1) lakin çok başarılı iki küçük oyuncuya sahip bir film olduğunu söyleyebilirim. 93 yazındaymış gibi hissettirdi beni. Film annesini ve babasını kaybetmiş bir çocuğun neler yaşayabileceğini görmemize olanak sağlıyor. Filmle ilgili söylenebilecek bir başka şey sinema terapi de yararlanılan katarsis olanaklarında çok fazla olduğunu.  Filmin ağlayarak başlaması ve ağlayarak bitmesi   belki de buna çok iyi bir örnek.

İzlemenizi öneriyorum. Eğer bu yazıyı okuyup da izlerseniz de görüşlerinizi benle paylaşmanızı bir de

Not: https://ortakoltuk.com/film-elestirileri/93-yazi bence bunu da bir okuyun.

Not: Film bende çocuklukta okunan bir  hikayeymiş, İran filmiymiş hissi verdi. MUBİ ilk ay ücretsiz. Film de mubi’de. Hiçbir zaman kötü bir şey izlemediğim başkasinemasız zamanların yegane kaynağına da teşekkür edelim. Bu arada blutv başkasinema filmleri kiralıyormuş, bu çarşamba soluk’u izlemeyi düşünüyorum (Karantina başka sinemasız kentlere yaradı sanırım)