Çoğu zaman kıymetini bilmediğimiz, kıymetini bildiğimiz zamanlarda bize adil davranmamasıyla ünlü  yaşam, Veysel’in uzun ince yolu,  bize kazık atarcasına aramızdan erken ayrılan insanların anılarıyla dolu. Anılar bizi biz yapıyor, bilişinden sual olunmaz hallerimizin. Biliyorum, bu nedenle yazıyorum buraya bitmek bilmeyen girişimci hayatımın en kıymetli bir o kadar da üzünç anısını… Bir yandan da mahrem bir şey paylaşıyormuş gibi kaygılıyım. Kişisel blogumda bir hatıra olarak kabul edin bunu lütfen

Üç meslektaş bir araya gelip yayınevi kurduğumuzda para kazanmamaya yemin etmiştik. Bu işi ticari bir iş haline getirmeyeceğiz, kolektif emekle çalışacağız, matbaa  ve telif dışında bir para ödemeyeceğiz. Kitap ücreti buna göre belirlenecek. Böyle fantastik mali yönetim başarılı olamadı. Zar zor üç kitap bastık. Ta ki Elif hoca arayana dek.. Doktora teziyle uğraştığım saçma bir Ankara gününde, telefonum çaldı , arayan Elif hocaydı.  “Umut ,  Hüseyin’in çok zamanı kalmadı, bir şey yapmamız lazım yardımına ihtiyacım var, Hüseyin doktora tezinin kitaplaşmasını çok istiyordu, o aramızdan ayrılmadan elimizdeki malzemeyi kitap yapabilir miyiz ? ” dedi. Tereddütsüz evet edim. Dedim de İstanbul’da dizgi yapılan bilgisayar bozuk, kapak yapacak kimse yok. Profesyonel çalışanımız yok, cebimizde para yok (kredi kartı var). 36 saat içinde nasıl yapacağız ( çok yararlandığım bi onluk o zaman yoktu) . Ne yaparız ne ederiz, araştıra , soruştura bulduk dizgi yapacak kişiyi, kapağı da ben yaptım (imkansızlıklar en iyi öğrenme araçları) kitabı hazırladık. Sosyal hizmet eğitiminde büyük payı olan vizyon kırtasiye’den ertuğrul abiler kitabı bastı (Para vermeye kalkınca bizden Hüseyin’e selam söyle yeter dediler, para da almadılar). Kendimi zamanla yarışan bir yarışmacı gibi hissederek Hüseyin Abi’nin yanına, kendisinin de uzun yıllar çalıştığı Hacettepe Onkoloji hastanesine gittim. Organ nakil koordinatörü olarak çalıştığım zaman, kalp çıkarıma gittiğimizde makineye bağlı donörün ( kalbin çıkışında kullanılan) aortic cross-clamp’in kullanıldığı saatini yazar ve üç saat içinde hastaneye yetişmeye çalışırdık maceralı bir şekilde. Donörün kalbini aldığımızda ex olacağından çok (zaten beyin ölümü gerçekleşmiş) yeni hastaya nakil sürecini düşünürdük. Aklıma istemsizce bu anlar geldi. Biliyordum, kitabı götüreceğim ama Hüseyin abi ölecek tıpkı hastaya cross clampi koymak gibi.Sanki kitabı vermesem Hüseyin abi yaşayacakmış gibi geliyordu. Karmaşayla ve isteksizce çıktım yukarı, Elif hocayla kitabı verdik. Gördü kitabını. Gözleri yaşlandı, biz ağladık, o ağladı… Abi dedim her için teşekkürler, seni çok seviyoruz. Hüseyin abi bu diyalogdan 10 saat sonra aramızdan fiziki olarak  ayrıldı.  Sonra kitabını bastık (hatta yeğenine burs fonu olacaktı gelir) kitaptan 10 adet satıldı. Yarım kalmış bir kitaba kimse para vermek istemedi.. O yarım kalmış kitap bizim için tamamlanmış kitaplardan daha kıymetliydi ama kimse bu kıymeti bilmedi. Satılsın diye hikayesini paylaşmadık okuyucuyla( şimdi ücretsiz dağıtana kadar) .Depoda kaldı kitaplar ( o zamanlar depoda yoktu, Ankara’da bir evde kaldı uzun zaman, şimdi depoda). Hüseyin abinin kitabı, dördüncü kitap son kitabımız oldu. Yayınevine 7 yıl ara verildi. Şimdi  tekrar başlıyoruz.  Geçen konuştuk o zaman baskı işleriyle ilgili abiyle ,  arkadaşlarla , macera dolu anıları. Herkes hem fikirdi, bu iş yaptığımız en güzel işti. Şimdi beşinci kitaba başlayacağız.Anılar bizi  itiyor yeni işler yapmaya, yeniden çıkıyoruz yola…

Hüseyin abiye selam olsun

Hasan Hüseyin Altınova bu mesleğin sevdalısı, önemli bir yaratıcı dramacıydı. Kısa ömründe bu mesleğe, bize çok şeyler kattı. Işıklar içinde uyu abi. Seni çok seviyoruz

not: depoda kalan kitapları kargo ücreti ödemeniz durumunda ücretsiz gönderecek yayınevi scyayinlari@gmail.com adresine ileti atınız